| Iwona_M |
|
|
| |
| Dołączył: 28 Sty 2009 |
| Posty: 93 |
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/3
|
Skąd: Ruda Pabianicka
Płeć: Kobieta |
|
|
 |
|
 |
|
Stawy Stefańskiego znajdują się na terenie Rudy Pabianickiej, w dzielnicy Łódź-Górna. W otoczeniu utworzono Park im. 1 Maja pomiędzy ulicami Rudzką, Farną, Patriotyczną i Głębinową. W zasadzie jest to jeden staw o powierzchni 11,4 ha, który jest poszerzeniem koryta rzeki Ner, wpływającej tu z gminy Brójce i Rzgów, od strony Gadki Starej. Rozciąga się na długości 2,5 km i szerokości do 165 m, głębokość od 1m do 4 m.
Niegdyś staw był prywatną własnością i wchodził w skład folwarku Ruda. W sąsiedztwie znajdował się dworek oraz młyn wodny. Po pierwszej wojnie światowej właścicielem stawu oraz otaczających go łąk i terenów rozparcelowanego folwarku został prywatny przedsiębiorca, Aleksander Stefański. Nowy gospodarz uporządkował brzegi stawu, który dotąd porośnięty roślinnością wodną był ostoją kaczek, piżmowców, wydr i żółwi błotnych. Stefański wybudował restaurację i zorganizował wypożyczalnię łódek.
Nie obyło się i bez tragedii: syn pobliskiego piekarza Gnauka, student teologii, tutaj zakończył swoje młode życie, topiąc sie podczas kapieli. Rodzina uczciła jego pamięć, fundując w latach dwudziestych ub. stulecia budowę kościoła ewangelickiego przy ul. Piłsudskiego na Rudzie (obecnie kościół sióstr bernardynek przy ul. Rudzkiej). Piekarnia Gnauków mieściła się w domu stojącym do dziś przy tym kościele, a gdzie później znajdowała się słynna na całą Rudę piekarnia Stańczyka.
Od 1923 roku Ruda Pabianicka nabyła prawa miejskie i była samodzielnym miastem, którego walory wypoczynkowe doceniali mieszkańcy przemysłowej Łodzi. Wskutek prowadzonej eksploatacyjnej gospodarki większość zwierząt wyginęła bądź opuściła te tereny. Z roku na rok zanieczyszczenie stawu zwiększało się i wymagał on gruntownego oczyszczenia. Dokonali tego dopiero niemieccy okupanci, zainteresowani walorami tego miejsca, którzy planowali tutaj utworzyć park oraz założyć kąpielisko.
Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej w 1946 roku Ruda Pabianicka znalazła się w granicach miasta Łodzi, a park stał się obiektem zainteresowania władz miasta. W kilka lat po odzyskaniu niepodległości postanowiono w Rudzie Pabianickiej wybudować ośrodek wypoczynkowy. Część terenów od strony zachodniej zostało oddanych pod park. Wybudowano drogi, posadzono drzewa i krzewy. W 1949 roku rozpoczęto gigantyczną budowę kąpieliska. Dno stawu pokryto warstwą żwiru, umocniono brzegi, utworzono piaszczystą plażę na wschodnim brzegu stawu i powiększono akwen do 11,4 ha (do dziś największy w granicach miasta). Pogłębiono staw, a z wydobytego piachu usypano górę saneczkową w południowo-wschodniej części parku, natomiast stajnie z dawnego folwarku przekształcono w szatnie dla gości spędzających czas nad wodą. Prace zakończono w 1951 roku. Ułożono nawierzchnię bitumiczną w alejach parkowych, wyremontowano restaurację nazwaną „Barkares” i inne budynki. W roku 1961 harcerze otworzyli tu swoją przystań kajakową, co podniosło walory parku. W latach sześćdziesiątych park przeżywał swój największy rozkwit. Urządzano tu letnie festyny ludowe z okazji 22 lipca, na wybudowanej w okolicy Barkaresu od strony ul. Plażowej scenie „pod chmurką” występowali popularni artyści rozrywkowi, modne zespoły muzyczne.
Obecnie staw jest największym kąpieliskiem w granicach administracyjnych miasta. Duży zbiornik wodny bardzo dobrze wpływa na mikroklimat okolicznych osiedli. Aktualnie obiektem administruje MOSiR w Łodzi.
Szerokie lustro wody otoczone jest wieńcem starych drzew. Dominują drzewa i krzewy liściaste: olcha czarna, wierzby białe, odmiana złota zwisająca. brzoza, różne topole, kasztanowce. W parku znajduje się wiele pomników przyrody, m.in. topola o obwodzie 4,45 m czy wierzba płacząca, która zasługuje na uznanie ze względu na swoje rozmiary i kształt.W dużych ilościach występują kasztanowce, różne gatunki klonów (zwyczajne, srebrzyste), olsza czarna oraz topole. Jednym z największych drzew jest topola czarna, której obwód dochodzi do 450 cm. W parku można zobaczyć dęby szypułkowe, a wśród nich okaz, którego obwód wynosi 390 cm. Ponadto możemy znaleźć dęby czerwone, brzozy brodawkowate i lipy szerokolistne. Nad wodą rosną pojedyncze wierzby płaczące. Nielicznie występują drzewa iglaste: modrzewie europejskie i sosny (zwyczajna i czarna). Wśród krzewów dominuje bez czarny, trzmielina zwyczajna oraz śnieguliczka. Z roślin wodnych: żółte grążele oraz rdestnica grzebieniasta.
Mieszkańcami parku są przede wszystkim ptaki, wiewiórki i jeże. Bliskość pól i kompleksu leśnego Popioły sprawia, że na południowo-zachodnich krańcach parku można spotkać przemykające sarny, lisy i zające. Staw wraz z wysepką w części południowej jest domem dla kaczek krzyżówek. W okresie migracji ptaków odpoczywają tu inne gatunki kaczek i łabędzie. Dwa lata temu widziano tu także... wydrę! Malownicze otoczenie stawu nadal przyciąga łodzian i sprzyja spacerom, wycieczkom rowerowym i jeździe konnej.
W ostatnim sezonie letnim 2008 staw pokrył się glonami i wody stawu zostały całkowicie spuszczone, wypełniony wodami Neru pozostał jedynie kanał na dnie stawu. Obecny administrator terenu MOSiR planuje ponowne uruchomienie ośrodka sportowo-rekreacyjnego po zakończeniu robót remontowych na wiosnę 2009 roku.
Gdybym coś przekręciła - uprzejmie proszę o sprostowania  |
|
pod adresami
)
